Tag Archives: God

Blog Nederlands

Nieuw leven

Het wordt lente. De zon schijnt, de krokussen komen weer boven de grond op het Lange Voorhout en er hangt hier en daar al een voorzichtige groene waas om bomen en stuiken.

Straks hangen er miljarden en miljarden fris groene blaadjes aan bomen en stuiken, die er allemaal weer afvallen als het herfst wordt. De tienduizenden schattige kuikentjes en lammetjes die geboren worden, gaan allemaal weer dood – de een wat eerder dan de ander. Zelfs wij mensen, de kroon op de schepping, zijn aan verval onderhevig. We zijn teer en kwetsbaar. Er is niet veel voor nodig om ons te verwonden, fysiek of psychisch.

Welkom op dit vrolijke lenteblog!

Wees gerust, ik ben niet depressief. Ik geniet met volle teugen van alle kleuren en geuren die de warmte van de zon tevoorschijn roept. Maar tegelijkertijd verbaas ik me over de kringloop van het leven. Over de schijnbare zinloosheid ervan. Over de verspilling van zoveel energie om ‘grondstoffen’ telkens opnieuw te gebruiken. Waarom is er dood? Waarom zijn er geen levensvormen ontstaan die niet dood gaan? Heeft de wetenschap een antwoord op de vraag waarom er verval en dood is, hoe het zo gekomen is?

Geloof heeft wél een verklaring voor dood. Ieder geloof kent eeuwig levende goden en de strijd tussen goed en kwaad waar de mensheid en de dood uit voortkomen. Ik vind het verhaal van de Joden/Christenen het mooiste. Een God die een prachtige schepping maakt met de mens als middelpunt (en de vrouw als hoogtepunt), om mee te wandelen in de avond koelte. En de komst van het kwaad die als Aurora in Doornroosje, dat feest komt verstoren en zorgt voor een vloek op de schepping. Doornen en distels zijn nu ons deel. We prikken ons allemaal en bevinden ons daardoor in een schemertoestand tussen slapen en waken. Het echte volle, eeuwige leven, zoals God het bedoeld had, is alleen nog maar te zien als door een spiegel, in raadselen. Er ligt een grijze sluier van dood overheen, die alle kleur verbleekt en de contouren vervaagt.

‘Sinds de komst van het kwaad is de schepping aan de zinloosheid onderworpen’, staat in Romeinen 8. “Met reikhalzend verlangen verwacht de schepping het openbaar worden van de kinderen van God, in de hoop dat ook de schepping zelf zal bevrijd worden uit de macht van dood en verval en dezelfde heerlijke vrijheid zal krijgen als de kinderen van God. Wij weten dat de hele schepping in afwachting van dat grote moment nog altijd zucht en kreunt als een vrouw die moet baren. Dat geldt ook voor ons. Ook wij zuchten en verlangen naar de dag dat ons lichaam zal worden verlost van ziekte en dood” (Romeinen 8:18-23 HTB).

We wachten op verlossing. Zoals we met advent de komst van gerechtigheid en vrede verwachtten, verwachten we nu verlossing uit de gevolgen het kwaad. We verwachten bevrijding uit de ellende en gebrokenheid. En kennelijk heeft dat iets te maken met het ‘openbaar worden van de kinderen van God’. Wat moet ik me daar bij voorstellen? ‘Voorwaarts Christenstrijders?'(uit de bundel Glorieklokken, lied 61). Zoek maar niet op, je begrijpt toch niet wat daar staat. Toch, hebben ze een punt met het vervolg: “drukt uws Konings spoor. Met Zijn heil’ge kruisvaan gaat ons Jezus voor.” Dit betekent zoiets als ‘What Would Jesus Do’ en doe jij dat ook.

En wat heeft Jezus hier gedaan toen Hij op aarde was? In welk voetspoor mogen we lopen? Hij heeft laten zien wat gerechtigheid inhoudt, wat vrede betekent, en hij heeft laten zien hoe herstel eruit ziet. Mensen waar wij op neerkijken, zoals armen, psychiatrische patiënten, chronisch zieken en anderen die het op eigen kracht niet redden, behandelde Hij als gelijken. Hij gaf hen hoop, vergeving en vaak ook hun gezondheid terug. Hij liet zien dat regels en wetten je niet tot een beter mens maken, maar eerder hard en veroordelend. Hij vertelde dat barmhartigheid en liefde op de eerste plaats horen te staan: “Heb je naaste lief als jezelf” en “wees een naaste”.

Hoe meer mensen Jezus gaan volgen en hoe meer mensen als kinderen van God zijn erfenis gaan uitdragen, hoe meer die grauwsluier van het kwaad en de dood wordt opgetild. Daardoor wordt beter zichtbaar hoe God het oorspronkelijk bedoeld heeft. Hoe meer mensen de opdracht van God serieus gaan nemen om de aarde te bewerken en te bewaren, hoe harder de schepping zal juichen. De aarde wordt zo een betere plek en dat is winst.

Maar de zinloosheid heffen we daar niet mee op. Een hemel op aarde kunnen we ook niet creëren. De vloek van het kwaad blijft aanwezig en dat zorgt voor steeds terugkerende doornen waaraan we ons blijven prikken. En de dood blijft ook, niemand die daar iets op zal vinden.

“Wie zal mij verlossen uit dit lichaam des doods” verzuchtte Paulus, de schrijver van de Romeinenbrief, al. Hij gaf gelukkig ook het antwoord: “Ik dank God dat er een uitweg is door Jezus Christus” (Romeinen 7:25 HTB).

Jezus werd gekroond met doornen. Hij droeg de vloek van de schepping. Hij stierf vrijwillig, Hij gaf zijn geest in handen van God, zijn vader. En zijn vader gaf hem zijn geest weer terug, zodat Hij opstond uit de doden. God was sterker dan de dood en sterker dan het kwaad.

Nieuw leven is nu mogelijk; een leven in al zijn volheid, zonder de sluier van de dood. Ons lichaam is helaas nog steeds aan verval onderhevig, maar door in de voetsporen van Jezus door het leven te gaan, weten we dat onze geest veilig is in de handen van God. Op een dag krijgen we een nieuw lichaam voor onze geest, gemaakt voor een tijdloos bestaan. Dat zal zijn op een nieuwe aarde, onder een nieuwe hemel. Dan krijgen we een nieuw leven dat nooit meer zal ophouden.

Tot die tijd is het doorbuffelen hier op deze aarde en proberen het een beetje mooier te maken.

Uncategorized

Twee maanden later

Nu, twee maanden na de blogs over advent, vind ik pas weer een moment om te schrijven. Een belangrijke reden van de blog-stop was gewoon ordinair tijdgebrek. Maar er was ook een totaal gebrek aan inspiratie. De vraag die bij mij opkwam was: heb ik geen inspiratie vanwege tijdgebrek of laat ik mijn tijd vollopen omdat ik geen inspiratie heb?

Helaas vond ik geen tijd om deze vraag eens te overdenken, dus ik besloot het maar op zijn beloop te laten. De wereld draait ook wel door zonder mijn blogs en niemand loopt onherstelbare schade op. Ik kon daarom veilig ophouden met schrijven. Hooguit voelde het voor mezelf niet lekker dat ik niets te melden had.

Maar nu, twee maanden later, een dag voordat we de afsluiting van het kerkasiel en het bereikte resultaat gaan vieren, ontluikt er voorzichtig weer wat inspiratie. Het huis is leeg, de zon schijnt, dus waarom niet…. Laat ik eens beginnen met te schrijven over de vraag: ‘Wat is er gebeurt waardoor het schrijven is gestopt?’ Waarom had ik geen inspiratie meer?

Advent was de tijd van verwachting, van uitzien naar de komst van gerechtigheid en vrede. Voor het eerst in mijn leven heb ik dat zo intens beleefd. Met kerst zouden we de komst van het licht in de duisternis vieren, de eerste aankondiging van verandering.

Zo sterk was de verwachting en zo sterk het geloof in een almachtig God, dat ik dacht dat er echt iets zou veranderen. Maar alles bleef bij het oude. Harbers had gesproken. Het kerkasiel ging gewoon door, zij het dat er voor mij een lichte, nauwelijks merkbare waas van teleurstelling en vermoeidheid overheen hing. Dat gevoel was waarschijnlijk persoonlijk, want andere coördinatoren legden een ongekende energie aan de dag en er werd gesproken over doorgaan tot de zomer.

Waarom gebeurde er niets, vroeg ik mij af. Was Harbers sterker dan God? Was de politieke meerderheid sterker dan de gebeden van zovelen? Maanden onophoudelijk (aan)bidden, dat moet toch iets in beweging zetten? Er zijn mij in de loop van de jaren prachtige one-liners bijgebracht, zoals: “God reageert niet op nood, maar op geloof”. Nou er werd hier heel wat afgegeloofd, maar waar was Gods reactie? Of “Gebed is een kracht die dingen in beweging zet.” We zagen koffie en koek komen, net als voorgangers en bezoekers en massa’s kaarsen. Er werd op mooie manieren voorzien in wat we nodig hadden, maar ondertussen bleven we rondlopen in een woestijn.

Is gebed er niet voor om God te bewegen? Is geloof er niet voor om wonderen te verwachten? Had ik ergens iets verkeerd begrepen en waren we hier eigenlijk bezig met een christelijke variant op een regendans?

De organisatie vertelde dat we vierden om het gezin een veilige plek te bieden en om de aarde te bewegen. De hemel was voor hun een schuilplaats, een overkoepelend, beschermend dak, vol troost en kracht voor wie daaronder ging staan. De hemel hoefde niet bewogen te worden, die stond rotsvast. Mijn evangelisch – charismatische opvoeding heeft me dit niet geleerd en ik persoonlijk ben ook meer van het doen. Ik ben gewend aan zichtbaar en groots, aan met grote gebaren de kerk op de kaart zetten. Hier geheel anders. De race die hier gelopen werd was een marathon, geen sprint. Het was een estafette met enkelingen die elkaar het stokje overdroegen, heel veel enkelingen, duizenden enkelingen. Het was een gestaag gedruppel van mensen die kwamen en gingen, soms niet meer dan twee tegelijk. Zou dat werken, zo’n anonieme aanpak, in een onbeduidende locatie verstopt in een zijstraat?

Ondertussen waren er in stilte persoonlijke gesprekken met mensen die verschil konden maken. We wisten niet wanneer, niet door wie en niet met wie. Er werd niet specifiek voor gestreden in gebed. Ze gingen gewoon met God. Kon dat wel? Zou dat wel goed gaan? Moesten er niet eerst bolwerken geslecht worden in Jezus’ naam? Was het gebrek aan specifieke gebeden, gebedsbedekking en geestelijke oorlogvoering de reden dat resultaat uitbleef? Dat de hemel de aarde niet bewoog?

Toch zag ik ook een onverwachte en ongekende media aandacht op gang komen. Journalisten uit letterlijk de hele wereld struikelden haast over elkaar om verslag te doen van wat er op deze onlogische locatie gedaan werd. Er was geen grote imposante kerk uitgekozen om maximale media aandacht te genereren, er was gekozen voor de kerk met de beste woonruimte voor het gezin. De kleine kapel is een haast huiselijke omgeving met een achterwand van gekleurde tegeltjes en een eenvoudig wit houten kruis. Dat bleek wonderlijk fotogeniek.

Ene Tim Hofland begon toevallig op vrijwel hetzelfde moment op een heel andere manier aandacht te vragen voor de onrechtvaardige kanten van het kinderpardon en alsof dat nog niet genoeg was, kwamen ook hoogleraren vertellen hoe kwetsbaar kinderen in deze positie zijn en hoe schadelijk bestaansonzekerheid is. Ook dat was niet na één keer uit de media weg. Het bleef maar terugkomen.

Er werd onophoudelijk en van verschillende kanten gebonkt op de overtuiging dat we beter af zijn zonder deze mensen die werden ontmenselijkt met namen als gelukszoekers en procedurestapelaars. Hoe lang kon men zich nog verstoppen achter coalitieakkoorden en regels, of achter het idee-fixe dat we overspoeld zullen worden door een tsunami van vreemdelingen die ons land onherkenbaar zullen veranderen en onze economie zullen ontwrichten?

Bewoog de hemel hier de aarde door niet- christenen heen? Hoe konden we de overwinning dan claimen als die van de kerk? Hoe kunnen we nu nog mensen enthousiast maken voor de kerk?

Na kerst kwam het nieuwe jaar en de adventster bleef hangen. We waren nog steeds in verwachting. Het licht was gekomen, het scheen wel in de duisternis, maar vooralsnog leek de duisternis toch de overhand te hebben. Waar was die beloofde gerechtigheid?

En toen kwamen er ineens standpunten in beweging. Als gevolg daarvan begon er van alles te schuiven. Er werd gesproken, er werd gediscussieerd en toen brak de zon van gerechtigheid door. De dossiers van de 700 kinderen die onder het kinderpardon vallen, worden nogmaals bekeken, maar nu met een toepassing van de regels die niet gericht is op afwijzing. Er wordt nu gekeken naar de menselijke kant, naar waarom deze kinderen niet weg kunnen.

Het heeft bijna twee maanden geduurd voordat ik inzag wat er gebeurde in die drie maanden dat het kerkasiel duurde. Dat was de echte reden waardoor ik geen inspiratie had. Ik schrijf altijd op wat ik zie, maar ik begreep niet wat ik zag, dus ik kon er geen zinnig woord over schrijven. Wat er gebeurde, voltrok zich niet volgens mijn evangelisch-charismatische verwachtingspatroon. Er zijn bij mij de nodige overtuigingen gaan schuiven en het kost tijd om daar woorden aan te kunnen geven.

Voordat ik die ga opschrijven, wil ik nog één ding kwijt. Ik liep al langer rond met de vraag wat de rol van gebed nu werkelijk is. Soms doet God wat we vragen, maar meestal niet. Waarom? Moeten we onze gebed onderstrepen door een bepaalde manier van bidden of een bepaalde manier van leven? Kunnen we de verhoring beïnvloeden door offers te brengen in de vorm van vasten of beloften? Ik werd daar steeds minder zeker van. Het in beweging komen van mijn overtuigingen was dus min of meer een gebedsverhoring : ).

Op geestelijk gebied ben ik drie maanden lang een toeschouwer geweest bij het kerkasiel. Ik heb de volle, kleurrijke breedte van het christendom samen zien vieren. Gereformeerd vrijgemaakt die de paaskaars overdroeg aan Rooms katholiek, Baptist die het licht in handen gaf van Vrijzinnig protestant en Taizé die altijd wel een paar uur kon vullen.

Ik zag mensen die dag en nacht in aanwezigheid van God de deur open deden, koffie zetten en toiletten schoonmaakten, mensen die met groot plezier maaltijden voor 10 personen bereidden, boodschappen deden of piano speelden. Die 60 en meer mailtjes per dag weg werkten, twitterden, de website bijhielden, perscontacten op zich namen, nieuwe vrijwilligers inwerkten, en die de praktische problemen oplosten, van lekkende douche tot uitdrogende vleugel. Honderden mensen die zich rondom een gezin in nood hadden verzameld en die deden waar ze goed in waren. Deze gemeenschap functioneerde als één lichaam zonder peptalk, zonder gaventesten en zonder discipelschaps- of leiderschapscursussen.

Vijf mensen begonnen op woensdag, vijftien mensen deden mee op donderdag en kwamen bij elkaar op vrijdag 26 oktober om de doorlopende viering te beginnen. Ze hadden geen strategie, alleen de overtuiging dat ze dit moesten doen en de wetenschap dat ze dit wel twee weken vol konden houden. Het gevolg was dat de regering van Nederland na 3 maanden haar regelgeving aanpaste.

Dit was het resultaat van 3 maanden ononderbroken gebed, maar niet op de manier zoals ik dat altijd invulde: we hebben op de juiste manier gebeden en daardoor heeft God een wonder gedaan.

Ik zie nu in dat, door er te zijn, God iets had om mee te werken. Wij waren samen eigenlijk de voorwaarde voor onze eigen gebedsverhoring. Hadden die eerste vijf, hadden die eerste vijftien, hadden die eerste vijftig, hadden die eerste vijfhonderd niet gedaan wat ze moesten doen, dan had God ook niets kunnen doen, daar ben ik van overtuigd. God werkt door mensen, christenen en niet-christenen. God heeft namelijk een plan en Hij is uitstekend in staat om te zorgen dat dat plan uitgevoerd wordt. Hoe donker de situatie ook lijkt, hoe vastbesloten een staatssecretaris ook is, het licht heeft het duister overwonnen. Nog niet altijd, nog niet overal, maar hoe vaker christenen beschikbaar zijn en mensen samen optrekken tegen onrecht, hoe vaker dat licht zichtbaar zal worden.

Gebed is nu voor mij niet in de eerste plaats vragen, maar vooral luisteren naar God, zodat Hij ons kan inspireren en wij een gebedsverhoring worden.

Het resultaat was trouwens ook dat mensen weer trots waren op de kerk en dat zelfs ongelovigen ons hun steunbetuigingen stuurden. Ik heb prachtige gesprekken gehad met mensen die niet geloofden, maar toch het gevoel hadden dat ze hier moesten zijn.

Blog Nederlands

de derde advent

Voor de derde advent geen blog van mezelf, maar een heel mooi gedicht dat ik las in een boek dat was achtergelaten in de Bethelkapel. Het verbindt twee prachtige bijbelgedeelten over het begin met elkaar: Genesis 1 en Johannes 1:1-15.

Samen met Job 38 en Spreuken 8: 22-31 roepen deze teksten bij mij een beeld op van een scheppende God die zijn kunstwerk formeert vanuit leegte en nevel.

Soms hangt er ‘s ochtends vroeg een nevel over de velden, waardoor alles vaag en kleurloos is. Dan zie ik de lege aarde nog voordat er iets geformeerd is. Langzaam verdwijnt die mist wanneer de zon opkomt. Het licht verspreid warmte en kleur. Contouren en schaduwen worden ingevuld door bomen, stuiken, dieren, huizen. De wereld komt tot leven, een nieuwe dag.

Ik vind dat in het hier en nu al een prachtige ervaring. Daarom wil ik later, wanneer ik in de hemel ben, de DVD’s van de schepping zien. Volgens mij is er niets dat de schoonheid daarvan kan overtreffen.

 

 

Het eerste woord

naar Genesis 1 en Johannes 1

oerknal wordt oerklank
begin wordt oorsprong
de wees wordt zijn kind
                          het eerste woord
                          bewust gesproken
                     om liefde in te horen
                           het eerste licht	
                   groots en gul geschonken
                  om wat goed is in te zien
                       de eerste dagennacht
                         uitgesproken teken
                               in Gods naam
oerklank wordt nuwoord
oorsprong wordt bestemming
zijn Kind maakt ons verwant
                         Gods liefde klinkt
                  uitspreekbaar, naleefbaar
                       in een mensenlichaam
                         het licht van ooit
                         krijgt een gezicht
                     in Godskind Mensenmens
                    onze dagennacht gedeeld
                       Jezus – levend teken
                                in Godsnaam
ooitwoord, nuwoord, danwoord
éénklank van eens en eeuwig
waar leven het licht ziet in liefde
Uit:

'Al het goede'
op weg van oorsprong naar bestemming
met bemoediging, gebed, Psalmen en zegen

van Rein Algera
 
Blog Nederlands

Wat gedachten bij Advent

Nu ik als evangelisch meisje wat meer betrokken raak bij de PKN vanwege het kerkasiel, begin ik grote bewondering te krijgen voor bepaalde tradities. Advent is er één van.

Advent zei mij eigenlijk niks. 4 weken voor kerst naar kerst toeleven, hoezo? Kerst is voor mij al zeker 15 jaar ‘alle ballen op de kerk’. In onze moderne kerken hebben we een kerstproductie of een kerst-event. Alle toeters en bellen worden van stal gehaald om er een belevenis van te maken die buitenstaanders aantrekt. En dat werkt. Heel veel mensen die anders nooit naar de kerk zouden gaan, komen zo in aanraking met wat wij geloven. We hopen dat hun interesse gewekt is en dat ze nog eens terug komen. Dus met de intentie is niks mis.

Maar een bijkomend nadeel is dat hierdoor voor mij kerst zo plat als een dubbeltje is geworden. Het was alleen nog maar uiterlijk vertoon. read more »

Blog Nederlands

Het leven na de enge poort

De preek ging een keer over ‘de enge poort’. Ik ben opgegroeid met de NBG vertaling uit 1951 en ik ben altijd een kruiswoordpuzzelliefhebber geweest, dus ik heb dit nooit geassocieerd met een griezelige poort, maar altijd met een nauw, smal exemplaar.

De tekst waar gesproken wordt over de smalle poort staat in Mat 7: 13, 14: “Ga binnen door de nauwe poort, want wijd is de poort en breed is de weg die naar het verderf leidt, en velen zijn er die daardoor naar binnen gaan; maar de poort is nauw en de weg is smal die naar het leven leidt, en weinigen zijn er die hem vinden.” Een beetje een enge tekst, die vroeger geïllustreerd werd met die vreselijke poster met een brede weg langs een kermis en andere leuke dingen die regelrecht naar de hel ging, terwijl de smalle weg via de kerk naar de hemel leidde. Ik heb hier een tijd geleden al eens een blog over geschreven, dus dat dit onzin is ga ik hier niet herhalen. Toch zette iets in deze tekst me weer aan het denken. read more »

Blog Nederlands

Geloof

 

Geloof is een kracht, las ik laatst en dat zette me aan het denken. Ik geloof al zo’n beetje mijn hele leven en ik weet dat Jezus zegt dat geloof bergen kan verzetten, maar om het te zien als een kracht is toch nieuw voor mij.

Maar hoe ‘werkt’ geloof dan? “Uw geloof heeft u behouden”, zegt Jezus en “Uw geloof heeft u genezen”. Of: “als u een geloof als een mosterdzaadje heeft, en u zegt tegen deze berg: ‘verhef u en stort u in de zee’, dan zou dat gebeuren.” Alle dingen zijn mogelijk voor wie gelooft, tekent Marcus op uit de mond van Jezus, waarop geantwoord wordt: “Ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp!” (Marcus 9:23,24)

Dit geloof is dus niet een bepaalde stroming, zoals protestants of rooms of evangelisch. Het is ook niet geloven dat bepaalde doctrines of dogma’s waarheid zijn. Maar het is wel een hele sterke overtuiging. Een overtuiging die het onmogelijke kan laten gebeuren. read more »

Blog Nederlands

Romeinen en het oordeel

Een tijd geleden schreef ik dat we met connectgroep gingen beginnen aan de Romeinenbrief. https://www.ontspannenchristendom.nl/2018/06/20/connecten-met-de-romeinen/ Onze groep is heel divers qua levenswijze en invulling van het christelijk geloof. Ik zei dat Romeinen in deze context explosief materiaal is want de discussie gaat al snel over “wie gaat er naar de hemel, wie niet en waarom” en over “bestaat er een hel en gaat die lieve buurvrouw die niet gelooft daar echt naar toe”? Wij van de hapy-clappy people hebben geen issues met de hel; Jezus Redt! Maar als je streng Rooms of zwaar gereformeerd bent opgevoed, dan is de hel of het vagevuur wel een dingetje. Dus doken we in oordeel en straf naar aanleiding van de eerste drie hoofdstukken. read more »

Blog Nederlands

Genieten

“Heb je genoten van wat Ik voor je had, de voorproefjes van de hemel, tussen alle gebrokenheid?”

Deze vraag werd namens God gesteld door een dominee op een begrafenisdienst.

Ik krijg wel vaker op onverwachte momenten een spiegel voorgehouden om me iets te laten zien over mezelf waar nog wel wat te verbeteren valt. God is heel goed in die dingen. read more »

Blog Nederlands

Voorvaderen

Ik ben Verzamelde Verhalen van Maarten ‘t Hart aan het lezen. Met zijn beschrijving van het godsdienstige leven in zijn jeugd neemt hij me mee terug naar de eettafel van mijn opa en oma. Pas na het ‘onze Vader’ werd er gegeten, en de maaltijd werd afgesloten met bijbel lezen uit de Statenvertaling gevolgd door een gebed dat ik niet kende, maar dat altijd hetzelfde was. En hier, in de verhalen van ‘t Hart, vind ik dit gebed terug! Met woorden als nooddruft en brood der smarte en ‘dat onze ziel niet aan dit vergankelijk leven kleve, maar alles doet wat Gij gebiedt om eindelijk eeuwig met u te leven.’ read more »

Blog Nederlands

Drie overeenkomsten

De 3 overeenkomsten tussen Captain Jack Sparrow, the Mentalist en God

Laat ik beginnen met een introductie van deze drie personen

Captain Jack Sparrow is een piraat in het Caribisch gebied die vooral uit is op voordeel voor zichzelf, maar die in de 5 films toch over een gouden hart blijkt te beschikken. Zijn vermogen om mensen tegen zich in het harnas te jagen is even groot als zijn inventiviteit om zich weer uit de nesten te werken.

The Mentalist is een Amerikaan die heel veel over iemand kan aflezen uit de kleinste details. Deze gave gebruikt hij zeven seizoenen lang om erachter te komen wie ‘het’ heeft gedaan. Hij is uit op persoonlijke wraak en doet zich voor als ongevoelig, maar ook deze man blijkt een warm kloppend hart te hebben.

God is de enige van de drie die geen verzonnen figuur is. Hij staat bekend als de schepper van hemel en aarde. Hij heeft de mensen zeer lief en beschouwt hen als zijn kinderen. Tegelijkertijd kan Hij ze wel achter het behang plakken, omdat ze elkaar en de schepping kapot maken. Vaak zien mensen alleen de boosheid van God en missen ze zijn goedheid en barmhartigheid.

read more »