Oordelen is wel een dingetje in christelijke kringen, en daarbuiten eigenlijk ook. We oordelen wat af met z’n allen. Via social media en allerlei forums kun je nu ‘meningen’ lezen die vroeger binnenskamers bleven en nu helaas met de hele wereld worden gedeeld. Maar ik wil het niet hebben over hoe respectloos mensen naar elkaar kunnen kijken of waarom men denkt beter te weten hoe anderen hun leven moeten leiden; ik wil het hebben over hoe christenen be- en veroordelen op grond van christelijke normen en waarden.
Waarom we anderen op hun fouten zouden moeten wijzen
-
Je wijst mensen op hun fouten omdat je van ze houdt. Ze doen zichzelf er immers mee tekort?
-
Als je mensen niet wijst op hun zonden, ben je zelf medeschuldig
-
Als je blijft zondigen kan God je niet zegenen
-
Als je gemeenteleden in zonde laat leven, kan God de kerk niet zegenen
-
Als je landgenoten laat zondigen, kan God het land niet zegenen
-
Als je mede christenen laat zondigen, zijn ze geen goed voorbeeld
Hoe je er ook tegenaan kunt kijken:
“Nu is het zo, dat het mij helemaal niet uitmaakt hoe jullie of andere mensen mij beoordelen. Het maakt mij zelfs niet uit hoe ík mijzelf beoordeel. Ik ben mij zelf niet bewust dat ik iets verkeerd doe. Maar dat betekent niet, dat ik inderdaad niets fout doe. Alleen weet ik het niet. Alleen de Heer kan mij beoordelen. Jullie hoeven dus je mening niet te geven over mij. Laat dat maar aan de Heer over”, zegt Paulus (1 Korintiërs 4:3-5 BB).
Johannes voegt daar nog aan toe: “Want als ons hart ons veroordeelt, God is meer dan ons hart, en Hij weet alle dingen” (1 Joh 3:20).
Heeft God ons niet vrijgesproken van schuld en onze zonden vergeven?
En wat voor ons geldt, geldt ook voor anderen: “Wie denk je dat je bent, dat je een broeder beoordeelt? Je beoordeelt toch ook niet de knecht van iemand anders? Hij dient jóu toch niet? Of hij zijn werk goed of slecht doet, gaat toch alleen zijn heer aan? Maar je broeder zal het goed doen, want God zal hem helpen” (Romeinen 14:4 BB)
Dat betekent niet dat we iedereen maar aan zijn lot moeten overlaten. We zijn wel degelijk verantwoordelijk voor elkaar. We moeten elkaar helpen het goede te doen, helpen te strijden tegen het kwaad. Maar dat moeten we doen in de wetenschap dat we net zo hard falen als degene die we proberen te helpen. Wanneer we denken dat we beter zijn dat die ander, houden we onszelf voor de gek. (Galaten 6: 1-5)
De bijbel geeft richtlijnen voor een goed leven. Het is niet meer dan logisch dat dat wordt onderwezen in de kerk. Maar dat is niet de kern van de boodschap van de kerk. De kern is het goede nieuws dat er genade is als je de regels niet houdt.
Een boodschap van genade heeft niets te maken met ‘alles maar goedvinden’. Het heeft te maken met een God die jou zo lief heeft dat Hij zijn enige Zoon gegeven heeft zodat Hij je niet kwijt raakt, maar dat je altijd bij Hem kunt blijven. De Zoon kwam immers niet om te veroordelen, maar om te behouden. (Johannes 3:16,17)
Het is die liefde die mensen verandert. Hoe meer je realiseert hoe geliefd je bent, hoe meer je naar God zult toetrekken. Hoe meer je met Hem omgaat, hoe meer je ontdekt dat je niet perfect bent, maar wonder boven wonder, toch nog steeds intens geliefd. Hoe meer je realiseert hoe waardevol je bent, hoe meer je gaat zien dat al die mensen om je heen net zo waardevol zijn en net zo onvoorwaardelijk geliefd worden. Als God onvoorwaardelijk van hen houdt, wie ben jij dan om hen te be- en veroordelen?
Hoe het dan zit met Gods zegen? Sinds Jezus de vloek van de wet op Zich heeft genomen, heeft dat dus geen invloed meer op ons. Het is een leugen dat God niet kan zegenen als er zonde is, of dat Hij zich dan zou terugtrekken. Dat zou betekenen dat God nooit iets kan zegenen, want er is altijd zonde. De laatste keer dat ik de bijbel las werd er geen onderscheid gemaakt tussen de ene zonde of de andere, maar werden alle zonden om Jezus wil vergeven.
Als je denkt dat je zo goed bezig bent dat je Gods zegen zou verdienen, dan heb je iets niet goed begrepen.
Home