Ik las laatst een hele goede column met een messcherpe analyse van hoe mensen tegen gebed aankijken in moeilijke tijden: https://www.vn.nl/als-god-in-rampzalige-tijden-niet-thuis-geeft/
Dat riep bij mij weer de vraag op: Wat gebeurt er wél als we bidden?
Waarom krijgen we in het rijke westen wel ons dagelijks brood, maar gaan er elders op de wereld christenen dood van de honger? We bidden voor onze overheden, toch maken die er wereldwijd in toenemende mate een zootje van. We bidden voor bekering van familie, genezing van geliefden en verlossing van de boze, zonder dat we echt resultaten zien. Heel af en toe een wondertje, als een druppel op een gloeiende plaat.
Luistert God eigenlijk wel? Waarom doet Hij niks? Hij is toch goed en almachtig? Hij houdt toch van ons?
Het grote probleem is dat we zelf verantwoordelijk zijn voor veel van de ellende op deze wereld. De aarde kan genoeg eten produceren voor iedereen en we kiezen veelal zelf onze overheden. Mensen hebben geen knopje waar God op kan drukken zodat ze zich naar Hem toedraaien, en laten we eerlijk zijn, veel ziekten zijn een gevolg van onze levensstijl. We vervuilen en misbruiken de schepping, zijn gemakzuchtig en dol op geld en macht.
Natuurlijk kan God wonderen doen, maar vind je echt dat Hij 24/7 bezig moet zijn om onze fouten recht te zetten? ‘Dat we iemand kunnen aanrijden en God het slachtoffer gewoon geneest? Dat we heel veel dieren in een kleine ruimte kunnen stoppen zodat ons vlees niet zoveel kost, en God zorgt dat we geen overlast hebben van ziekten, mest, enz.? Dat we alles kunnen eten en drinken, of doorwerken zonder erbij neer te vallen, en God herstelt ons lichaam? Zou dat een betere maatschappij opleveren?
Of moet Hij ons tegenhouden als we slechte dingen gaan doen? Hij moet die terrorist en die dictator tegenhouden, net als die kinderverkrachter en die dronkaard die een groepje tieners zou doodrijden. Hij zal jou dus ook tegenhouden als je met meer dan 2 biertjes achter het stuur wil kruipen. Is dat wat je wil? Niet meer je eigen beslissingen kunnen nemen? Jij hebt waarschijnlijk meerdere gradaties goed en kwaad, maar bij God is iets goed, of niet. Een beetje kwaad en heel erg kwaad zijn allebei kwaad. Dingen die jij nog wel zou goedkeuren, krijgen bij God niet het stempel ‘oké’.
Gods ingrijpen is dus niet de oplossing voor de ellende op deze wereld. Het reduceert ons tot onverantwoordelijke kleuters of willoze zombies.
Heeft het dan wel zin om te bidden?
Ja, het heeft zin, omdat we ons op die manier openstellen voor God. In dat contact kan God werken.
Als we bidden dan slaat God een arm om ons heen en Hij antwoordt ons. Hij geeft ons wijsheid, inzicht, geduld, hoop, vrede, vreugde, geloof en meer. Want voor een wereld zonder geweld zijn mensen nodig met vrede in hun hart. Voor een veilige samenleving zijn mensen nodig die hun naaste kunnen liefhebben als zichzelf. Voor een herstelde aarde zijn mensen nodig die het verschil kennen tussen benutten en gebruiken, wijze mensen die de juiste prioriteiten kunnen stellen.
Als wij bidden, gaat God de wereld veranderen en Hij begint bij ons.
Als de link niet meer werkt, hier is die column:
Als God in rampzalige tijden niet thuis geeft
Lieke Marsman
In tijden van rampspoed wenden we ons tot God. Maar wat als dat niets oplost, en je dus ook nog eens verkeerd gokte, vraagt Lieke Marsman.
Met veel van de mensen die de afgelopen tijd een aanslag pleegden ging het slecht. De man die onlangs in Amerika homo’s doodschoot worstelde met zijn eigen homoseksualiteit, de aanslagpleger van Nice had net een scheiding achter de rug en de Afghaanse jongen die deze week in een Duitse trein met een bijl toeristen te lijf ging verloor het weekend ervoor een vriend.
Wat gebeurt er als je je in rampzalige tijden tot God wendt, en God geeft niet thuis? Toegeven dat je op het geloof storten misschien niet de meest effectieve oplossing voor je problemen was maakt de situatie alleen maar erger: niet alleen had je een probleem, je loste het ook nog eens op de verkeerde manier op. Dan ligt de oorzaak buiten jezelf zoeken meer voor de hand: God gaf niet thuis, niet omdat hij je gebeden niet hoorde, maar omdat hij boos was op alle mensen die hem niet aanbaden en/of een bikini droegen. Die mensen moeten uit de weg geruimd, er zit niets anders op.
Men zegt dat van je geloof vallen iets is dat gebeurt in tijden van rampspoed. Maar het zijn juist de terroristen-in-spe met wie het slecht gaat die het snelst radicaliseren. En om diezelfde reden zoeken ook slachtoffers van terrorisme maar wat graag houvast bij het geloof. In de dagen na een aanslag staan de sociale media vol met ‘We are praying for…’-achtige boodschappen. Maar als bidden zin had, zou zo’n aanslag niet gebeuren. Of geloven alle mensen die in dramatische tijden aan het bidden slaan in een God die straft en/of in een God die niet almachtig is?
Dit stukje is geen poging mensen van hun geloof af te praten en ook geen theodicee. Hoogstens zou je kunnen zeggen dat het aantal aanslagen dat in de naam van God wordt gepleegd een indicatie is voor hoe slecht het met de bevolking van een land gaat, maar dat spreekt denk ik voor zich. Verder geldt vooral: van je geloof vallen is het makkelijkst in tijden van voorspoed. Als het goed gaat is God immers overbodig. Voor je het weet ben je vergeten dat je ooit kruisjes sloeg, aan schietgebedjes deed, of vijf keer per dag naar Mekka bad. Maar als je je baan bent kwijtgeraakt, als de oogst op zich laat wachten, als een geliefde ernstig ziek is, moet voor veel mensen God opeens op komen dagen. Zo ziet men God wel als de oorzaak van het slechte maar niet van het goede, waarvan men zichzelf als de oorzaak ziet.
Home