Ontspannen Christendom

Hoofdstukken:

• Stille tijd
• Vasten
• Het Huwelijk

4500 woorden, 7 A4tjes

Dingen die niet in de wet staan, maar waar we toch veel waarde aan hechten omdat er wel over gesproken wordt in de bijbel zijn gebruiken als stille tijd, vasten en het huwelijk en gewoonten als de onderlinge samenkomsten, het zoeken van Gods leiding of plan voor je leven en oordelen.

Wat wel in de wet staat, maar waar discussie over is, is zondagsrust, het geven van tienden, kledingstijl, het zorgen voor kwetsbaren en gastvrij zijn voor vreemdelingen.

Over al deze onderwerpen zijn boeken vol geschreven. Iedereen heeft er wel een mening over en hangt er de bijbehorende labels met ge- en verboden aan. Wat ik wil doen is meningen over het onderwerp in grote lijnen schetsen – zonder uitputtend te willen zijn, benoemen welke labels ik ben tegengekomen en beschrijven hoe je er ook tegenaan kunt kijken. Het doel is dat je er eens vanuit een ander perspectief naar gaat kijken om vervolgens te gaan nadenken over je eigen perspectief.

1. Hoofdstuk Stille Tijd

Stille tijd is een ‘must’ in de evangelische richting; je zet dagelijks een bepaalde tijdsperiode apart voor gebed en bijbel lezen. Andere protestante richtingen zijn meer gewend om voor en na iedere maaltijd te bidden, na het avondeten de bijbel te lezen en te bidden voor het slapen gaan. Ik noem dat ook stille tijd.

Labels:

• Doel van Stille tijd is bepaald worden bij God, zodat je Hem niet vergeet in je drukke bestaan
• Doel van Stille Tijd is je richten op God, zodat Hij een plek krijgt in je dagelijkse leven
• Doel van Stille Tijd is praten met God, stil worden, zodat je Zijn stem verstaat

• Via gebed zeggen we wat wij graag willen en via de bijbel krijgen we antwoord terug.
• Gebed is praten met God, Wij vertellen Hem alles en Hij praat ook met ons.
• Aanbidding, proclamatie en gebedsstrijd (in tongen) is een belangrijk onderdeel van je gebedstijd.

• Een christelijk boek lezen in je stille tijd telt niet, alleen de bijbel mag.
• Het beste is om de dag met God te beginnen, je staat gewoon een uurtje eerder op.
• Hoe langer hoe beter.

• Zorg dat je niet gestoord kunt worden, het is echt exclusieve tijd voor jou en God.
• Als je een periode niet veel tijd hebt kunnen besteden aan Stille Tijd, moet je wel een inhaalslag maken om ‘bij te praten’.
• Je moet soms even doorbijten, maar het is de moeite waard.

Hoe je er ook tegenaan kunt kijken:

Ik ben opgegroeid met bidden en bijbellezen aan tafel en heb het redelijk lang volgehouden om dat in mijn eigen gezin ook te doen. Op een gegeven moment ga je nadenken over het belang van deze gewoonte en of je echt je poot stijf moet houden om na de maaltijd een stuk uit de bijbel te lezen. Voor mij is de geloofsoverdracht van dit moment het meest belangrijk. Je praat met je kinderen over de bijbel en over God. Maar als de kleintjes jengelen dat ze van tafel willen en de tieners niet erg geïnteresseerd meer zijn, dan komt er van die geloofsoverdracht niet veel meer terecht, dus we zijn ermee gestopt. We spraken over het geloof als het zo uitkwam. Voor ons is het normaal om God of het geloof te betrekken in een gesprek, omdat de basis hiervoor al op jonge leeftijd is gelegd.

Van het sec lezen aan tafel vroeger is bij mij zelf niets blijven hangen, behalve de gewoonte. Ik hoorde de woorden, kende vaak het verhaal wel, maar het zei me verder weinig. Het werd door mij voor kennisgeving aangenomen.

Dit hoor ik van meer mensen, ook als ze zelf de bijbel lezen. Het is een woordenbrij die je bekend voorkomt, maar wat je er mee aan moet is een raadsel. Een paar minuten na het avondeten is nog om doorheen te komen, maar als je iedere dag zelf een tijd moet gaan zitten lezen en het zegt je weinig, dan houd je dat niet lang vol.

Er zijn mensen die de bijbel ‘verslinden’, die het een geweldig boek vinden, die haast niet kunnen ophouden met lezen. Daar sta je dan met je goede gedrag …., je faalt big time als je het woord van God niet inspirerend vindt. Dus als het gesprek op Stille Tijd komt, dan beaam je dat het zo moeilijk is om daar een vaste gewoonte van te maken en dat het lastig is om je te concentreren, maar je verzwijgt dat je eigenlijk weinig snapt van de bijbel, dat het je weinig zegt.

Hetzelfde geldt voor gebed. Standaard gebeden, zoals het ‘onze Vader’ helpen je met bidden, maar ze kunnen ook gedachteloos worden uitgesproken. Zelf bidden is lastig. Waar moet je het over hebben een half uur lang? Veel mensen praten niet eens iedere dag zolang achter elkaar met hun eigen partner en die geeft tenminste nog antwoord. Sommige mensen hebben de oplossing gevonden in gebedslijstjes met allemaal mensen en situaties waar ze dagelijks voor bidden. Anderen bidden de psalmen of bijbelteksten. Het is niet fout, maar ik denk dan bij mezelf, wat is eigenlijk het doel van Stille Tijd?

Voor mij is het doel ontmoeting met God. God is mijn Vader, dus ik wil Hem dingen vertellen en ik wil dingen van Hem weten en soms wil ik gewoon bij Hem zijn. Ik hoef geen punten te verdienen, ik hoef niet een kwartier lang geconcentreerd stil te zijn voordat Hij zich openbaart, ik hoef geen ritueel van aanbidding, vergeving, enz. voordat ik bij Hem kan zijn. Ik kan gewoon bij Hem binnenlopen op elk moment van de dag, onder iedere omstandigheid. Het hoeft niet een speciaal moment te zijn, of een speciale plek, want Gods aanwezigheid heiligt ieder moment en iedere plaats.

Ik vind God in de bijbel, maar vooral daarbuiten. In verhalen van anderen, in boeken en films. Dat hoeven geen christelijke films of boeken te zijn en God hoeft er niet eens in voor te komen, maar het zijn associaties en indrukken waarin ik God ervaar en soms ook in antwoorden op vragen die ik heb.

Je kunt God zo ook vinden in muziek, dans, beeldende kunst en natuurlijk in de natuur. In de grenzeloze creativiteit en de schoonheid van vormen en beweging, maar ook in de aanklacht van misbruik hiervan. Je kunt God zo vinden in kennis en wetenschap en prestaties van het menselijke intellect. Hoe wonderlijk zijn we gemaakt, bijna goddelijk. We kunnen zo ontzettend veel, maar zijn tegelijk zo beperkt.

God is alomtegenwoordig, je kunt Hem overal vinden. Niet alleen omdat Hij Geest is en in ons woont, maar ook omdat alles een afdruk van Hem, de schepper, draagt.

Als de bijbel je niet veel zegt en als je gebed eenrichtingverkeer is, begin dan eens om God te zoeken in de mensen en dingen om je heen. Praat eens met mensen over wie God voor hen is. Ga op zoek in preken, You Tube filmpjes, boeken. Leer op die manier meer over God. Op een gegeven moment ontdek je een facet van God dat aansluit bij waar jij naar opzoek bent en een manier van communicatie die past bij jou.

(Houd wel in de gaten dat je opzoek gaat naar de God van de bijbel, de God van Abraham, Izaak en Jacob, de Vader, Zoon en Geest, en dat je niet eindigt met een andere God.)

Van daaruit kan jullie relatie gaan groeien en ga je steeds meer facetten van God leren kennen. En hoe meer facetten van God je leert kennen, hoe beter je Hem gaat begrijpen en dan wordt misschien op een dag de bijbel ook een goed boek dat ergens op slaat, omdat je de Schrijver kent.

Gebed is lastig; praten met iemand die je niet ziet en niet hoort.

We bidden omdat we ons leven op God willen richten en God willen betrekken bij ons leven. We verwachten dat Hij ons gebed hoort en we hopen dat Hij het verhoort. Als we dat niet zouden doen heeft het totaal geen zin om te bidden.

Het kan opluchten om eens te zeggen wat je op je lever hebt, psychologisch gezien is gebed in dit opzicht waardevol. Het helpt ook om je gedachten en gevoelens op een rijtje te zetten.

Maar we bidden niet vanwege de psychologische voordelen, we bidden omdat we iets van God verwachten.

En hier betreden we een schimmig gebied. Want we weten dat God almachtig is en dat niets voor Hem onmogelijk is, maar ook dat Hij niet alles doet wat wij vragen. Dingen die wij een goed plan vinden of een volstrekt redelijk verzoek, helemaal in lijn met Zijn wil, gebeuren niet, en dingen die ons niet zo belangrijk lijken, gebeuren wel. Ik bid bijvoorbeeld voor bekering van mensen die ik ken, of voor genezing van ernstig zieke kinderen en ik zie dat niet gebeuren, maar ik bid voor een standbeeld dat me niet zint (lang verhaal) en dat beeld waait om. Dan vraag ik me toch serieus af waarom. Ik houd het er maar op dat het een soort knipoog is van God om te laten zien dat Hij mijn gebeden wel verhoort, hoe raar ik ze soms zelf ook vind, maar dat ik de manier waarop niet altijd zie. Dat ik Hem maar gewoon moet vertrouwen omdat ik er toch met mijn pet niet bij kan.

Dit is een idee, een verklaring die bij mij is opgekomen. Komt dat idee van God? Misschien wel, misschien niet. Ik vind het een idee dat in lijn is met hoe ik God ken, dus ik hou eraan vast als antwoord. En als ik ergens voor bid en ik zie niets gebeuren, dan denk ik aan dat omgewaaide beeld als bewijs dat God gebed verhoord.

Soms merk ik een verandering bij mezelf als ik bid voor problemen of zorgen die ik heb. Ik krijg er vrede mee, een soort gerust gevoel, of ik word juist onrustig, zelfs boos, zodat ik er iets aan wil doen, en soms krijg ik een idee of er schiet me een oplossing te binnen.

Dit is de manier waarop ik ‘Gods stem versta’. Gedachten die bij me opkomen, dingen die ik ‘weet’ of besef, kleine gebeurtenissen, een plotselinge wisseling in emotie. Niet alles komt van God en ik weet niet altijd het onderscheid, maar dat is ook niet zo belangrijk. Het gaat hier om gebed en communicatie, niet om Gods plan voor mijn leven. Dat is een ander hoofdstuk (letterlijk).

Ik heb me moeten aanwennen alert te zijn op wat ik denk en voel. Dan blijkt dat je door de dag heen gewoon met God kunt communiceren.

Het lijkt op de tijd dat mijn kinderen klein waren en ergens in huis aan het spelen waren. Onbewust ben je continue aan het luisteren, want je blijkt te reageren op veranderingen. Je reageert op een harde bons of een onverwachte stilte door even te stoppen waar je mee bezig bent en bewust te luisteren. Wat hoor ik? Moet ik in actie komen?

Het is ook alsof je met een goede vriend optrekt, zo eentje die je attendeert op details die je anders zouden ontgaan, waardoor alles net iets mooier wordt.

Het is de geruststellende aanwezigheid van iemand die de weg weet in een vreemde omgeving. Je kunt rondlopen zonder bang te hoeven zijn dat je verdwaalt, omdat Hij je op tijd zal waarschuwen.

Deze manier van communicatie met God geeft vrijheid, ontspanning en een prettige verdieping. Je ervaart God als natuurlijk onderdeel van je leven, niet als iemand die wacht tot je eindelijk eens tijd voor Hem vrijmaakt. In het meest drukke bestaan ontmoet je zo overal God. In de manier waarop de zon naar binnen schijnt, de smaak van koffie, het genot van een goed gesprek, de vreugde om een goede deal, maar ook in de worsteling om je taak af te krijgen, het onrecht van een gemiste promotie of de sleur van alle dag. Deze ontmoetingen zijn meestal geen gesprekken, het zijn meer ‘blikken van verstandhouding’. Je glimlacht naar God om iets waarvan je geniet, als teken dat je het waardeert en je weet dat je niet alleen bent als je ergens van baalt, want Hij is er gewoon, altijd.

Daarnaast blijven er natuurlijk de gebedsmomenten waarop je bidt voor mensen en situaties.

Bij mij zit er geen structuur in mijn ‘Stille Tijd’. Vaste tijden voor bv voorbede is me nooit bevallen en tijd reserveren om te lezen o.i.d. ook niet. Voor mij werkt dat, maar anderen gedijen veel beter als ze wel een routine hierin aanbrengen. Belangrijk is dat God een natuurlijk, vanzelfsprekend onderdeel van je leven wordt en hoe je dat vormgeeft is heel persoonlijk.

Hoofdstuk Vasten

Vasten is aan een come-back bezig in de protestante richting, in de Rooms Katholieke kerk is het altijd een onderdeel van de traditie gebleven. Er is bijvoorbeeld steeds meer aandacht voor de lijdenstijd, de 40 dagen voor Pasen. Mensen hebben de behoefte om daar een invulling aan te geven en vasten is daar onderdeel van.

In het Oude Testament wordt vasten vooral verbonden aan rouw en verootmoediging. Door het vasten zou God naar zijn volk omzien en hun gebeden verhoren.

De discipelen van Jezus vastten niet op de gebruikelijke dag van de week, ‘omdat de bruidegom bij hen is’ (Marcus 2:18-20). Jezus zegt dat ze wel zullen vasten als Hij weggenomen is. Hij legt ook het verband tussen geloof en bidden en vasten bij de (mislukte) poging van de discipelen om iemand te genezen door bevrijding (Matteüs 17:14-21)

In Handelingen wordt nog een paar keer melding gemaakt van bidden en vasten rondom de aanstelling van zendelingen en oudsten (13:2,3; 14:23) en daarna komt het in het Nieuwe Testament niet meer ter sprake.

Ook al bestaat vasten als gewoonte nog niet zo erg lang in mijn omgeving, ik heb al de nodige labels langs zien komen:

Labels

• Als je een gebedsverhoring wilt, dan moet je vasten, want zo laat je zien dat je het echt meent.
• Vasten verleent kracht aan je gebed
• Door te vasten kun je Gods stem beter verstaan
• Als je vast hoef je niet te koken en te eten en die tijd kun je gebruiken voor God
• Je kunt ook vasten van sociale media of TV kijken
• Hoe langer je vast, hoe beter, 3 dagen is wel het minimum

Hoe je er ook tegenaan kunt kijken

Vasten is geen hongerstaking om een gebedsverhoring af te dwingen. Het is ook niet alleen niet eten en de rest gaat gewoon door als gebruikelijk. Daar heeft Jesaja namens God iets over te zeggen en dat is niet fraai (Jesaja 58).

Iedere keer als er een vastenperiode in de kerk wordt afgekondigd vraag ik me af wat het nut is en waarom ik mee zou doen, want ik ben niet zo’n fan van vasten. Eigenlijk geloof ik dat we niet meer hoeven vasten omdat ik vind dat de Bruidegom bij ons is. We hoeven ons ook niet meer te verootmoedigen voor onze zonden, want die zijn vergeven, hoewel het wel goed is om af en toe stil te staan bij je eigen onvolmaaktheid en de genade die je nodig hebt. Ik heb ook niet het idee dat God pas na drie dagen vasten iets openbaart, wat Hij anders voor je verborgen zou houden, hoewel ik het een mooie gedachte vind om een bepaalde periode exclusief de tijd te nemen voor God.

Als kerk vasten we meestal drie dagen in het begin van het kerkelijke jaar. We ontmoeten elkaar ‘s avonds om te bidden en uit te wisselen hoe het gaat. Iedere keer doe ik toch maar weer mee, hoewel half, want ik drink thee en eet avondeten. Verder doe ik gewoon mijn ding en ben chagrijnig omdat ik niet mag eten. Het is wel zo dat iedere keer dat ik bij de koelkast in de buurt kom, ik aan God moet denken en tussendoor ook, omdat ik me gewoon niet lekker voel. En omdat ik het toch wel een beetje als drukmiddel gebruik richting God vraag ik alleen maar om dingen. Kortom mijn vasten zijn niet bepaald heilig, ik gedraag me eerder als een mokkend kind.

En ondanks dat ik mij niet verootmoedig, en al helemaal niet rouw over mijn beroerde gedrag, heb ik het idee dat God met een glimlach naar mijn gestumper kijkt, me na die drie dagen een aai over mijn bolletje geeft en een lolly als troost. Want er gebeurt altijd iets moois. En dus doe ik de volgende keer maar weer mee.

Voor mij zit namelijk het grootste probleem in het ‘moeten’ en ‘ik mag niet’. En door mee te vasten negeer ik dat en doe ik drie dagen iets waarvan ik het nut niet inzie. De eerste dag met frisse tegenzin, de tweede dag gaat het al beter en de derde dag krijg ik er vaak wel lol in. En om de een of andere reden, levert dat altijd iets op.

Moraal van dit verhaal? Geen idee…

Hoofdstuk Huwelijk

“Toen liet de HEERE God een diepe slaap op Adam vallen, zodat hij in slaap viel; en Hij nam een van zijn ribben en sloot de plaats ervan toe met vlees. En de HEERE God bouwde de rib die Hij uit Adam genomen had, tot een vrouw en Hij bracht haar bij Adam. Toen zei Adam: Deze is ditmaal been van mijn beenderen, en vlees van mijn vlees! Deze zal mannin genoemd worden, want uit de man is zij genomen. Daarom zal een man zijn vader en zijn moeder verlaten en zich aan zijn vrouw hechten; en zij zullen tot één vlees zijn. En zij waren beiden naakt, Adam en zijn vrouw, maar zij schaamden zich niet” (Genesis 2:21-25).

Adam en Eva waren één ‘vlees’, één lichaam, totdat Eva uit Adam werd gehaald. “Het is niet goed dat de mens alleen is; Ik zal een hulp voor hem maken als iemand tegenover hem”, zei God (vers 18). De mens had namelijk de opdracht gekregen om te heersen over alle dieren, om de hof van Eden te bewaren en te bewerken, én om zich te vermenigvuldigen. Logisch dat God een lichte vorm van paniek in de ogen van de mens zag, ook al had Hij hem naar zijn beeld gemaakt. De mens had hulp nodig maar vond die niet tussen de dieren. Er waren dieren die konden helpen, maar ze waren geen partners, geen klankbord, geen schuilplaats, geen match. Als oplossing maakt God de mens apart mannelijk en vrouwelijk, maar wel met de bedoeling dat ze als eenheid gaan functioneren.

Daar kwam in Genesis 3 de klad al in. Waar Adam zijn wederhelft eerst had begroet als “Dit is eindelijk iemand die bij mij past!”, werd het na ‘de appel’: “De vrouw die U aan mij heeft gegeven”.

God zag de bui al hangen voor Eva en zei tegen haar: “Altijd zul je naar je man verlangen en hij zal over je heersen.” Hij ziet je nu niet langer als partner, maar als risico. De eenheid is weg, de harmonie is weg, het vertrouwen is weg. Daarvoor in de plaats is angst gekomen. Angst om verlaten te worden, angst om tekort te komen, angst om ondergesneeuwd te raken. Nu het kwaad zijn intrede heeft gedaan is het niet langer zeker dat jouw partner altijd het goede met je voor heeft of het goede voor je zoekt. Alles wordt nu verstoord door de ruis van eigenbelang.

Hierom hebben we het instituut huwelijk in het leven geroepen. Het is niet vanzelfsprekend dat een man en een vrouw verantwoordelijkheid voor elkaar nemen en bij elkaar blijven, met name als het tegen zit of een sleur wordt. Bij de huwelijkssluiting beloven we dat we dat wel doen.

Labels

• ‘Wat God heeft samengevoegd, scheidde de mens niet’
• Na een scheiding mag je niet hertrouwen, dat is overspel
• De man is het hoofd van het gezin
• Het gaat niet om jou, het gaat om die ander
• het huwelijk is een beeld van Christus en Zijn gemeente
• De man is kostwinner, de vrouw krijgt kinderen en doet het huishouden
• We hebben de opdracht om ons te vermenigvuldigen,
• daarom kan het homohuwelijk niet
• daarom mag anticonceptie niet
• Een huwelijk moet gelukkig zijn
• Een huwelijk tussen twee christenen is altijd te redden

Hoe je er ook tegenaan kunt kijken

Je start een huwelijk met een idee van de toekomst, meestal een droom van de toekomst. Je bent verliefd, hebt je wederhelft gevonden, je soulmate, maatje, bestie of hubby of hoe partners tegenwoordig ook heten, en je neemt je voor om samen oud te worden. Onderweg bouw je mooie herinneringen op en heb je de nodige aanvaringen, er komen kinderen en het huisje-boompje-beestje zet in. Je raakt aan elkaar gewend, het nieuwe, spannende gaat eraf, of het blijkt toch wel tegen te vallen. Je doet eens een marriage course, volgt wat adviezen op, maar echt zoals de eerste tijd wordt het niet meer.

Sommige stellen bereiken dit stadium al na een paar jaar, maar iedereen die 25 jaar getrouwd is kan je vertellen dat dit een heel normaal fenomeen is, de uitzonderingen daargelaten. Het gros heeft wel eens met plannen voor een echtscheiding rondgelopen.

Waarom kiezen zoveel mensen er dan toch voor om bij elkaar te blijven, ook al spatten de vonken er niet meer vanaf? Is dat alleen omdat je het beloofd hebt? Of omdat je niemand anders kunt krijgen en niet alleen wilt zijn? Of omdat het niet mag van God?

Wat gebeurt er als je wel zou scheiden?

Als eerste doe je jezelf enorm veel pijn. Ook al ben je niet helemaal gelukkig, je hebt jaren en jaren geïnvesteerd in het leven dat je nu hebt. In je partner, je gezin, je familie en vriendenkring, je huis, je spullen, je manier van leven. Dat maak je allemaal kapot en dat wordt nooit meer zoals het nu is. Alle mooie herinneringen krijgen een rouwrandje om wat was en nooit meer zal zijn.

Daarnaast doe je je omgeving veel pijn, je partner voorop, direct gevolgd door je kinderen. Vanaf nu is het continu schipperen voor je kinderen tussen jou en je partner en moeten afspraken worden gemaakt waar de dingen eerst vanzelfsprekend waren. Je familie moet ook scheiden van je partner en je vrienden moeten kiezen met wie ze verder gaan.

De kosten van een scheiding zijn altijd heel hoog, veel hoger dan je denkt. En als je je dit realiseert als je met plannen voor een echtscheiding rondloopt, dan bedenk je vaak ook wel een oplossing waardoor je gelukkiger kunt worden zonder te scheiden. En als je dan een paar jaar verder bent, blijkt het allemaal wel mee te vallen en is het toch weer leuk geworden samen.

Mensen die ervoor kiezen om te scheiden hebben óf niet door wat het ze gaat kosten, óf zitten in een situatie waarin de kosten opwegen tegen de baten. In beide gevallen hebben ze onze troost en steun nodig, niet onze veroordeling.

Ik moet zeggen dat ik te vaak hoor dat mensen op elkaar zijn uitgekeken en daarom gaan scheiden, of niet krijgen wat ze nodig hebben, of zich beperkt voelen. Het is zo jammer als een huwelijk op dit soort gronden strandt. Hoe zijn die het huwelijk ingegaan vraag ik me dan wel eens af. Er zijn meters en meters boeken geschreven over het huwelijk en in de gemiddelde kerk is denk ik drie kwart getrouwd. Waarom lukt het ons niet als kerken om een goed beeld van het huwelijk neer te zetten en nieuwe stelletjes onze wijsheid en ervaring mee te geven, zodat echtscheiding weer een uitzondering wordt. Waarom moeten we teruggrijpen op regeltjes als ‘je mag niet scheiden’? Wat heeft dat ooit voor goeds gebracht? Verborgen ellende, meer niet. Maar het ziet er aan de buitenkant wel heel netjes uit als niemand in je kerk gescheiden is.

Homohuwelijk

Ik heb beloofd om hier terug te komen op het homohuwelijk.

Ik ben opgevoed met het idee dat homoseks niet mag en dat het homohuwelijk een ondermijning is van het ‘echte’ huwelijk, dat een verbond is tussen man en vrouw met de opdracht om kinderen te krijgen. Sowieso, “als je niet weet wie de man is en wie de vrouw, hoe kan je dan een beeld zijn van Christus en de gemeente”? En wat ik ook wel gehoord heb: “Als je een ander huwelijk dan tussen man en vrouw gaat goedkeuren, dan is het hek van de dam, voor je het weet kan je met je goudvis trouwen, of met meerdere vrouwen.”

Ik moet zeggen dat ik nog worstel met dit onderwerp. Aan de ene kant vind ik dat mensen van hetzelfde geslacht gewoon recht hebben op een bevestiging van hun liefde in een (burgerlijk) huwelijk, aan de andere kant vind ik het nog moeilijk om Gods zegen uit te spreken over die relatie.

De bijbel spreekt zich nogal duidelijk uit over homoseks: een gruwel in Gods ogen, maar doet dat in de context van overspel, incest, kinderoffers en bestialiteit; praktijken van de volken die in het land Israël woonden en waar het volk ver van moest blijven (Leviticus 18). Dat is toch een context waarin het homohuwelijk niet thuishoort. Zoals eerder gezegd valt ook de homoseks beschreven in Romeinen 1 onder overspel of hoererij en heeft niets met liefde en trouw te maken.

Het beeld van Christus en Zijn gemeente uit Efeze 5:21-33 was ook een obstakel, totdat ik erachter kwam dat het niet gaat over rolpatronen en wie de baas is, maar over hoe je elkaar hoort lief te hebben. In de tijd van de Efeziërs was de man de baas en had de vrouw niets in te brengen, maar hier wordt een beeld geschetst van een man die hoofd is zoals Christus hoofd is van de gemeente: als dienaar, die zijn vrouw liefheeft als zichzelf. Er wordt een beeld geschetst van een vrouw die onderdanig is zoals de kerk onderdanig is aan Christus: met een grote zelfstandigheid en eigen verantwoordelijkheid gericht op het hoofd. Het komt dus allebei op hetzelfde neer. Je bent gericht op elkaar, je respecteert elkaar en je hebt elkaar meer lief dan jezelf. Zo wordt je weer de eenheid zoals het ooit bedoeld is.

Dan is er nog het beeld van God. Man en vrouw zijn samen, als mens, naar Gods beeld en gelijkenis geschapen. Volgens sommigen is daarom een huwelijk ook een beeld van God, die zowel mannelijk als vrouwelijk is.

Ik denk dat ieder individu naar Gods beeld geschapen is, maar dat geen enkel individu hét beeld van God is. Alleen Jezus heeft laten zien wie of hoe God is, en Hij was toch echt single.

In een huwelijk kan je zien hoe liefde, zorg, trouw en vergeving werken en dat zou een beeld van God kunnen opleveren, maar dat kan je in iedere serieuze relatie terugvinden, ook in een vriendschap.

Kortom, eigenlijk is er bijbels gezien voor mij niet veel fundament om tegen het inzegenen van het homohuwelijk te zijn, het is meer een kwestie van wennen aan een radicaal ander inzicht en dat is niet gemakkelijk.

Comments