Het wordt lente. De zon schijnt, de krokussen komen weer boven de grond op het Lange Voorhout en er hangt hier en daar al een voorzichtige groene waas om bomen en stuiken.

Straks hangen er miljarden en miljarden fris groene blaadjes aan bomen en stuiken, die er allemaal weer afvallen als het herfst wordt. De tienduizenden schattige kuikentjes en lammetjes die geboren worden, gaan allemaal weer dood – de een wat eerder dan de ander. Zelfs wij mensen, de kroon op de schepping, zijn aan verval onderhevig. We zijn teer en kwetsbaar. Er is niet veel voor nodig om ons te verwonden, fysiek of psychisch.

Welkom op dit vrolijke lenteblog!

Wees gerust, ik ben niet depressief. Ik geniet met volle teugen van alle kleuren en geuren die de warmte van de zon tevoorschijn roept. Maar tegelijkertijd verbaas ik me over de kringloop van het leven. Over de schijnbare zinloosheid ervan. Over de verspilling van zoveel energie om ‘grondstoffen’ telkens opnieuw te gebruiken. Waarom is er dood? Waarom zijn er geen levensvormen ontstaan die niet dood gaan? Heeft de wetenschap een antwoord op de vraag waarom er verval en dood is, hoe het zo gekomen is?

Geloof heeft wél een verklaring voor dood. Ieder geloof kent eeuwig levende goden en de strijd tussen goed en kwaad waar de mensheid en de dood uit voortkomen. Ik vind het verhaal van de Joden/Christenen het mooiste. Een God die een prachtige schepping maakt met de mens als middelpunt (en de vrouw als hoogtepunt), om mee te wandelen in de avond koelte. En de komst van het kwaad die als Aurora in Doornroosje, dat feest komt verstoren en zorgt voor een vloek op de schepping. Doornen en distels zijn nu ons deel. We prikken ons allemaal en bevinden ons daardoor in een schemertoestand tussen slapen en waken. Het echte volle, eeuwige leven, zoals God het bedoeld had, is alleen nog maar te zien als door een spiegel, in raadselen. Er ligt een grijze sluier van dood overheen, die alle kleur verbleekt en de contouren vervaagt.

‘Sinds de komst van het kwaad is de schepping aan de zinloosheid onderworpen’, staat in Romeinen 8. “Met reikhalzend verlangen verwacht de schepping het openbaar worden van de kinderen van God, in de hoop dat ook de schepping zelf zal bevrijd worden uit de macht van dood en verval en dezelfde heerlijke vrijheid zal krijgen als de kinderen van God. Wij weten dat de hele schepping in afwachting van dat grote moment nog altijd zucht en kreunt als een vrouw die moet baren. Dat geldt ook voor ons. Ook wij zuchten en verlangen naar de dag dat ons lichaam zal worden verlost van ziekte en dood” (Romeinen 8:18-23 HTB).

We wachten op verlossing. Zoals we met advent de komst van gerechtigheid en vrede verwachtten, verwachten we nu verlossing uit de gevolgen het kwaad. We verwachten bevrijding uit de ellende en gebrokenheid. En kennelijk heeft dat iets te maken met het ‘openbaar worden van de kinderen van God’. Wat moet ik me daar bij voorstellen? ‘Voorwaarts Christenstrijders?'(uit de bundel Glorieklokken, lied 61). Zoek maar niet op, je begrijpt toch niet wat daar staat. Toch, hebben ze een punt met het vervolg: “drukt uws Konings spoor. Met Zijn heil’ge kruisvaan gaat ons Jezus voor.” Dit betekent zoiets als ‘What Would Jesus Do’ en doe jij dat ook.

En wat heeft Jezus hier gedaan toen Hij op aarde was? In welk voetspoor mogen we lopen? Hij heeft laten zien wat gerechtigheid inhoudt, wat vrede betekent, en hij heeft laten zien hoe herstel eruit ziet. Mensen waar wij op neerkijken, zoals armen, psychiatrische patiënten, chronisch zieken en anderen die het op eigen kracht niet redden, behandelde Hij als gelijken. Hij gaf hen hoop, vergeving en vaak ook hun gezondheid terug. Hij liet zien dat regels en wetten je niet tot een beter mens maken, maar eerder hard en veroordelend. Hij vertelde dat barmhartigheid en liefde op de eerste plaats horen te staan: “Heb je naaste lief als jezelf” en “wees een naaste”.

Hoe meer mensen Jezus gaan volgen en hoe meer mensen als kinderen van God zijn erfenis gaan uitdragen, hoe meer die grauwsluier van het kwaad en de dood wordt opgetild. Daardoor wordt beter zichtbaar hoe God het oorspronkelijk bedoeld heeft. Hoe meer mensen de opdracht van God serieus gaan nemen om de aarde te bewerken en te bewaren, hoe harder de schepping zal juichen. De aarde wordt zo een betere plek en dat is winst.

Maar de zinloosheid heffen we daar niet mee op. Een hemel op aarde kunnen we ook niet creëren. De vloek van het kwaad blijft aanwezig en dat zorgt voor steeds terugkerende doornen waaraan we ons blijven prikken. En de dood blijft ook, niemand die daar iets op zal vinden.

“Wie zal mij verlossen uit dit lichaam des doods” verzuchtte Paulus, de schrijver van de Romeinenbrief, al. Hij gaf gelukkig ook het antwoord: “Ik dank God dat er een uitweg is door Jezus Christus” (Romeinen 7:25 HTB).

Jezus werd gekroond met doornen. Hij droeg de vloek van de schepping. Hij stierf vrijwillig, Hij gaf zijn geest in handen van God, zijn vader. En zijn vader gaf hem zijn geest weer terug, zodat Hij opstond uit de doden. God was sterker dan de dood en sterker dan het kwaad.

Nieuw leven is nu mogelijk; een leven in al zijn volheid, zonder de sluier van de dood. Ons lichaam is helaas nog steeds aan verval onderhevig, maar door in de voetsporen van Jezus door het leven te gaan, weten we dat onze geest veilig is in de handen van God. Op een dag krijgen we een nieuw lichaam voor onze geest, gemaakt voor een tijdloos bestaan. Dat zal zijn op een nieuwe aarde, onder een nieuwe hemel. Dan krijgen we een nieuw leven dat nooit meer zal ophouden.

Tot die tijd is het doorbuffelen hier op deze aarde en proberen het een beetje mooier te maken.