in 800 woorden naar aanleiding van een songtekst:
With lifted hands I worship You
This broken heart I give to You
No, my pain won’t hold me here
I will worship through my fears
Toen we dit lied de eerste keer zongen dacht ik: “Waarom zing ik dit?, want ik heb geen gebroken hart, geen pijn en geen angsten”.
Kort daarna ging ik lunchen in het personeelsrestaurant van het Haagse stadhuis. Dat zit op de 11e etage en is alleen te bereiken via een loopbrug, op 11 hoog, over het atrium. Toen realiseerde ik me dat ik hoogtevrees heb en dus niet geheel vrij ben van angsten. Maar ik heb mijzelf de eerste keer gedwongen om zonder in paniek te raken daar overheen te lopen en naar mate ik dat vaker deed, werd het minder eng.
Hoe voorkom je dat angst je verlamt? Het lied zegt: “Ben je bang? Ga God aanbidden!” En dat werkt. Als je gaat aanbidden, dan verleg je je focus; je kijkt van je angst weg en je richt je op God, op Zijn liefde, Zijn kracht en Zijn aanwezigheid. Daarmee krijgt de angst minder grip, want het is niet meer de angst die je denken vult, maar God. De enkele keer dat mijn kinderen mij in een achtbaan kregen (“deze is niet zo eng mam, echt waar”), heb ik zeer geconcentreerd zitten bidden en zo heb ik dat overleefd. Het werkt ook als je een enge film hebt gezien en ‘s nachts naar de wc moet. Ik ben niet van plan om een van beide situaties net zo lang te oefenen totdat ik niet meer bang ben, maar ik zing nu wel gemeend ‘I will worship throug my fears”.
Nadat ik dacht dat ik geen pijn had die me vasthield, merkte ik dat ik mezelf op sommige momenten innerlijk voelde ‘verstrakken’. Alsof je je buikspieren aanspant om een klap op te vangen, maar dan in je gevoel. Ik ben bang dat de tekst ‘en de Farao verhardde zijn hart’, aardig weergeeft wat ik dan doe. Ik realiseerde me dat herinneringen aan dingen die me pijn hadden gedaan, me nog steeds pijn doen. Dat vond ik vreemd, want de mensen bij die situaties heb ik vergeven. Ik kan ze gewoon ontmoeten en vind het zelfs leuk als ik ze weer zie, dus daar zit het niet in. Waar zit het dan wel in?
Toen ik hierover nadacht, realiseerde ik me dat dit ‘verstrakken’ een oude reflex is waarmee ik me bescherm. Het buitensluiten van gevoel had ik al eens eerder in mijn leven gedaan en het resultaat was een staat van ongevoeligheid voor pijn, maar ook voor leuke dingen. Alles was afgevlakt. Daar wilde ik niet naar terug. Het leven wordt dan behoorlijk kleurloos en saai en je mist ontzettend veel leuke en mooie details. Ik heb me toen voorgenomen om bewust te gaan leven en niet langer alles gelaten te laten gebeuren. Dat is met vallen en opstaan gelukt, maar nu merkte ik dat ik in oude patronen aan het vervallen was.
Er schoot me toen ineens een oude situatie te binnen en tot mijn grote verbazing voelde ik mezelf daar heftig op reageren. Ik realiseerde mij tegelijkertijd dat ik tot op die dag maatregelen nam om niet weer in die situatie terecht te komen, maar dat dit eigenlijk bizar is en waarschijnlijk totaal overbodig. De pijn van die gebeurtenis had me vastgehouden in het verleden en mijn reactie was in al die jaren niet veranderd. Hoog tijd om dat te gaan veranderen en verder te gaan! ‘No, my pain won’t hold me here’, kan ik inmiddels ook vol overtuiging zingen.
Blijven over de situaties die nog steeds pijn doen, de dingen waar je hart van breekt. Dat zijn in mijn geval situaties waar ik bij betrokken ben, maar waar ik weinig tot niets aan kan veranderen. Of waarvan ik in ieder geval niet zie hoe ik ze zou kunnen beïnvloeden. Ik zou best wel eens goed kwaad willen worden, of mijn frustratie over de situatie willen ventileren, maar ik ben bang dat dat niet gaat helpen, dus ‘verhard ik mijn hart’ en dat schiet al helemaal niet op. Dus sinds kort zing ik ook vanuit mijn hart: “This broken heart I give to You”, want ik kan er niks meer mee.
Het resultaat is dat ik weer af en toe een lekker potje kan janken. Ik heb nu misschien meer momenten van pijn, maar ook meer momenten van tevredenheid en voldoening.
Het mooiste van dit hele proces is dat blijkt dat God mij beter kent dan ik mezelf ken en dat Hij me niet alleen laat worstelen, maar erbij is. “With lifted hands I worship You.”
Home