Wanneer je vertelt dat in het christendom liefde centraal staat, krijg je of de kruistochten, of kindermisbruik naar je hoofd. Vreemd genoeg begint vrijwel niemand over ons opgeheven vingertje, terwijl ik zelf dat geoordeel en gepreek liefdeloos en respectloos vind.
Maar even serieus, wat is het beeld van de gemiddelde Nederlander over christenen? Dat we iets hebben wat zij ook willen? Dat we vrij zijn, liefde kennen en weten wat genade is? Dat we een bepaalde vrede met ons meedragen vanuit een zekerheid, een vertrouwen, een hoop? Of denken ze dat we niets mogen en van alles moeten? Dat we gebonden zijn aan regels en niet mogen falen omdat God dan straft?
Als God liefde is, wat zien mensen daarvan terug in ons leven?
1 Korintiërs 13: 4-8 beschrijft wat liefde is: “De liefde is geduldig, zij is vriendelijk, (…), zij denkt geen kwaad, zij verblijdt zich niet over de ongerechtigheid, maar verheugt zich over de waarheid, zij bedekt alle dingen, zij gelooft alle dingen, zij hoopt alle dingen, zij verdraagt alle dingen. De liefde vergaat nooit.”
Ik vind dit een van de mooiste passages uit de bijbel. Dit is hoe God, die liefde is, naar mij kijkt, naar jou kijkt, naar de wereld kijkt. Zo lief had Hij de wereld, zo sterk wilde Hij alles bedekken, geloven, hopen, verdragen, dat Hij zijn Zoon in de wereld gezonden heeft, dat Hij een deel van Zichzelf gegeven heeft, zodat die wereld behouden zou worden (Johannes 3:16,17).
Als God er alles voor over heeft gehad om niet te hoeven veroordelen, waarom sta ik dan zo snel klaar met mijn oordeel? Waarom vind ik het nodig om etiketjes goed en fout op mensen en handelingen te plakken, als God juist al die etiketjes wil verwijderen, althans, die met het label ‘fout’?
Is het liefde die mij laat zeggen dat iets niet goed is om te doen, of dat iets niet mag? Zouden die mensen dat niet allang weten? Misschien moet je kinderen nog uitleggen dat je niet mag pesten, dat kunnen sparen een belangrijke eigenschap is, of dat je je best moet doen, volwassenen weten dat heel goed. Ze doen het alleen niet omdat…., en dan volgen de redenen waarom het hen niet lukt om te doen waarvan ze weten dat het goed is.
Helpt het dan als ik tegen iemand die te veel drinkt zeg dat hij niet zo veel moet drinken? Als ik tegen iemand met schulden zeg dat hij niet te veel moet uitgeven? Als ik tegen iemand zonder jas zeg: “Ga heen en houd u warm” (Jacobus 2:15,16)?
Of is het liefde die maakt dat ik naast iemand ga staan, zodat ik er ben als hij hulp nodig heeft? Liefde doet pijn, maar het doet minder pijn als je van een afstand naar mensen kunt roepen dat ze het beter anders kunnen doen. Dan zie je wel dat mensen lijden, maar je hebt er aan gedaan wat je kon, de rest is hun eigen schuld.
Als je naast mensen staat, dan zie je tot in detail waarmee ze worstelen, hoe ze het proberen goed te praten, hoe ze proberen nog iets van hun waardigheid overeind te houden, nog proberen aan te tonen dat ze het echt wel zelf kunnen. Dat doet pijn, omdat je ziet dat het niet waar is en omdat je weet dat het zoveel gemakkelijker voor ze wordt wanneer ze hun zelfrechtvaardiging loslaten en hulp accepteren. Maar je loopt niet weg, je blijft naast ze staan, tot dat moment dat ze vragen om hulp. Pas dan kan je helpen, eerder heeft het niet veel zin.
Volgens mij staat God zo ook naast ieder van ons. Hij ziet ons worstelen, Hij ziet ons proberen aan te tonen dat we het echt wel zelf kunnen, Hij ziet ons keer op keer falen, want het lukt ons niet om te doen wat we willen doen. En Hij wacht, totdat we Hem om hulp vragen. Dan is Hij er, altijd.
Maar wat doet God in de tussentijd, wat kan ik doen in de tussentijd? Wat kan ik wel doen totdat iemand om hulp vraagt? Ik kan toch niet iemand aan zijn lot overlaten of steeds verder in de problemen laten komen?
Ik heb geleerd dat je pas begrijpt waar iemand mee worstelt als je langere tijd met iemand optrekt en iemand persoonlijk leert kennen. Ik heb ook geleerd dat het begint met respect voor degene waar je naast komt te staan. Deze mens wordt net zo geliefd door God als ik, en ik heb net zo hard hulp nodig als deze persoon, alleen misschien op een ander terrein. Dit realiseren voorkomt dat je je een beter mens gaat voelen, een hulpverlener, of een voorbeeld. Om het evenwicht in de relatie te bewaren helpt het als je iets vindt wat je kunt bewonderen in die ander. Dan kan je zelfs samen gaan zitten.
Ik heb geleerd dat je zo toch een steun kunt zijn voor iemand, ook al verandert er niets. Jouw aanwezigheid is belangrijk, jouw respect, jouw liefde. Je bent er, zoals God er is. En juist dat kan iemand kracht geven om hulp te vragen, of moed geven om te veranderen. De zekerheid dat je er zult zijn als het weer mis gaat.
Dat is de liefde van God die wij mogen laten zien.
Het uit zich in nabijheid en mee-lijden, in geduld en respect, in vriendelijkheid en trouw en vooral in genade.
Home